Tekst: Milco Lambrecht
Nu het vaccineren in snel tempo het Corona-virus aan het bedwingen is kijken ook de vechtsportliefhebbers weer reikhalzend uit naar het normale leven. Een leven waarin samen getraind en gelachen kan worden in een geopende sportschool zonder beperkende maatregelen zoals mondkapjes, ontsmettingsgel en 1,5 meter afstand van elkaar. Een leven waarin ambitieuze vechters weer een doel kunnen stellen om te schitteren op een groot vechtsportgala terwijl ze worden toegejuicht door een grote supportersschare. Nederland maakt zich op voor een nieuwe fase in de vechtsportgeschiedenis; ‘de tijd na Corona’. Hopelijk wordt alles weer normaal zoals voorheen. Nou ja, alles? Laten wij ook hopen dat er ook een paar zaken gaan veranderen, zoals het nakomen van de afspraken bijvoorbeeld. Voor het Corona-tijdperk was het bar en boos gesteld met de mores binnen de vechtsport. Het zou mooi zijn als men dit tijdens de crisis heeft ingezien. Dan is dat ellendige jaar in lockdown niet helemaal voor niets geweest.
Terug naar een normale situatie
Nederland ontwaakt langzaam uit een nachtmerrie die maar liefst anderhalf jaar heeft geduurd. Een periode waarin de sportscholen dicht gingen, vervolgens weer open mochten en daarna toch weer dicht moesten. Vechtsporters die buiten in de kou, vaak ook nog doorweekt van de regen, op flinke afstand van elkaar wat mochten schijnvechten en tegen een steeds harder wordende bokszak mochten slaan. Blijf dan nog maar eens gemotiveerd. Gelukkig zullen wij binnenkort weer terug gaan richting een normale situatie en kunnen de tenten en de stellages voor de sportscholen eindelijk worden verwijderd. De wedstrijdvechters kunnen zich weer richten op die ultieme krachtmeting in de ring tegen een gelijkwaardige tegenstander.
De promotor draagt een groot financieel risico
Laten wij hopen dat de periode van de lockdown ook een periode van bezinning is geweest en dat men in de vechtsportwereld eindelijk begrijpt dat een afspraak geen vage toezegging is die te pas en te onpas kan worden ingetrokken. De discipline, de etiquette en het fatsoen waar men in de vechtsportwereld vaak prat op gaat is helaas vaak ver te zoeken. Gaat men zich nu eindelijk realiseren dat het organiseren van een vechtsportgala een samenwerkingsverband moet zijn tussen de promotor, trainer en vechter? Dat iedereen er baat bij heeft als alles in goede orde verloopt? Dat de promotor degene is die wel een groot financieel risico draagt en dat het in het belang van de sporters en hun sportieve toekomst is dat de vechters op een groot podium kunnen blijven vechten, dat hen alleen door een promotor geboden kan worden? Laten we dan met zijn allen ervoor zorgen dat de dromen van de zichzelf veel ontzeggende vechters gerealiseerd kunnen blijven worden.
STREAMER: De discipline, de etiquette en het fatsoen waar men in de vechtsportwereld vaak prat op gaat is vaak ver te zoeken.
Grootste bron van ergernis
Na dubieuze afmeldingen in de laatste week voor een gala is het niet houden aan de gewichtsafspraak de grootse bron van ergernis bij het organiseren van vechtsportevenementen. Vechters die soms kilo’s te zwaar zijn en doodleuk zeggen dat zij op hun eigen weegschaal toch echt keurig op gewicht waren. De kreten ‘Ik snap er niks van’, en ‘deze weegschaal klopt niet’ galmen nog na in vele kleedkamers. Vanaf september 2021 gaat de sectie ringcontactsporten van de FOG, één van de convenantpartners van de Vechtsportautoriteit, hier paal en perk aan stellen.
Beginnen met een fikse achterstand
Het is in de loop der tijd normaal geworden dat alle vechters zich een dag voor het gevecht mogen wegen. Iets wat op zich al een vreemde zaak is want een vechter die bijvoorbeeld vecht op -70kg staat gematcht kan vervolgens op de dag van de wedstrijd alweer 76kg zijn. Ooit werd er gewogen op de dag van de wedstrijd. Soms zelfs er nog vlak voor. Dit was eigenlijk eerlijker. Maar oké, om commerciële redenen (kaartverkoop) is deze verandering nog enigszins te verklaren. Zijn vechters voortaan op deze 1e weging te zwaar, dan moet men ter plekke afvallen om het gewicht te halen, of moet men op de wedstrijddag, voor aanvang van het gala, wederom gewogen worden. Indien men dan alsnog te zwaar is, en de marge strekt niet uit boven de 1kg, dan zijn beide vechters gehouden om de partij toch door te laten gaan, echter met de restrictie dat de te zware vechter direct bij aanvang van de partij een gele kaart krijgt. 1 minpunt per jurylid, gerekend op basis van het ’10-9 systeem’ betekent een fikse achterstand die eerst nog maar eens goed gemaakt moet worden.
Schorsen
Een goede zaak volgens velen. Iedereen ergert zich groen en geel aan deze dissonanten die hun sport niet serieus nemen of zichzelf op oneigenlijke wijze een voordeel verschaffen. De wedstrijd begint immers bij de weging. Als men deze duidelijke afspraak niet nakomt, om welke reden dan ook, moet daar een sanctie tegenover staan. Een gele kaart, 1 minpunt dus, raakt een vechter harder dan een geldboete die een promotor mogelijk contractueel heeft vastgelegd. Maar wat nu als de te zware vechter vervolgens weigert te vechten omdat hij of zij geen zin heeft om met een gele kaart te beginnen? In dat geval moet de betreffende vechter worden bestraft met een periode van schorsing voor deelname aan wedstrijden. Ook vechters die meerdere kilo’s te zwaar zijn dan de gewichtsafspraak moeten op een zwarte lijst komen te staan. De rotte appels moeten uit de mand verwijderd worden of in een zwaardere categorie gaan uitkomen willen sporten als Kickboksen en MMA serieus genomen worden.
STREAMER: De wedstrijd begint immers bij de weging.
Sleutelrol ligt bij de Vechtsportautoriteit
Een sleutelrol is weggelegd voor de Vechtsportautoriteit. Er bestaat al een algemene schorsingslijst. Het zou toch een gotspe zijn dat een te zware vechter die een wedstrijd op een gala om zeep helpt en een promotor met grote problemen opzadelt vrolijk een paar weken later op een ander gala weer op de matchmaking staat. Dit geldt ook voor vechters die daags voor een gala zonder doktersverklaring afmelden. Alleen strikte regels en sancties kunnen deze uitwassen tegen gaan. Waar wachten wij nog op?