Na de Corona-periode is er een hoop veranderd. Ook in de vechtsportwereld. Je kan daar in feite spreken van een pre-Coronatijdperk en een post-Coronatijdperk. Helaas is de verandering niet van positieve aard. Het lijkt wel of de mentaliteit van de mensen na een gekooide periode van twee jaar anders is. Je merkt het overigens ook elders in de samenleving. De lontjes zijn korter geworden en men is sneller geagiteerd. De sfeer op de vechtsportgala’s heeft daar ook onder te lijden. Een geleden verliespartij wordt door steeds meer vechters en hun gevolg gezien als ‘het einde van de wereld’ en hun daarmee gepaard gaande reactie werkt door op de meegekomen supporters. Het wordt nu echt tijd dat iedereen zijn verantwoordelijkheid eens neemt. Een gezellig avondje uit dreigt steeds meer te gaan ontaarden in een grootschalige matpartij, die de moeizaam verkregen acceptatie van de sport in no-time volledig kan wegvagen. De trainers die hun vechters opgeven voor een Gala en de vechters zelf moeten zich dit eens goed realiseren en zullen een actieve bijdrage moeten gaan leveren aan het goede gedrag van hun supporters.
In de Dikke van Dale wordt verantwoordelijk als volgt omschreven; ‘Verantwoordelijkheid betekent onge-veer hetzelfde als aansprakelijkheid: het woord ver-wijst naar datgene waarvoor iemand verantwoorde-lijk oftewel aansprakelijk is, datgene waarop iemand kan worden aangesproken’. De vraag is nu of een trainer verantwoordelijk gesteld kan worden voor zijn/haar vechters en of de vechter een verantwoor-delijkheid draagt voor zijn of haar supportsschare? Het antwoord is ‘ja’!
Hoe vaak hoor je een trainer niet zeggen dat hij of zij er niets aan kan doen als een vechter te zwaar op de weegschaal staat? Of als een vechter op het laatste moment afzegt de trainer de schuld volledig bij de vechter neerlegt, maar er verder geen consequenties voor die vechter aan verbindt? Het is de laatste tijd voor promotors een ondoenlijke taak geworden om een waardige matchmaking in elkaar te timmeren (zie ook FNM 21 opinie). Het moreel van de vechters was voor Corona al niet goed, maar is er na een periode van twee jaar ‘lock down’ zeker niet beter op geworden. Trainers die met hun vechters naar een gala komen en die soms 4kg te zwaar op een weegschaal staan zijn tekort geschoten in hun verantwoordelijkheid naar de promotor, organisatie en bovenal de tegenstander die wel keurig op gewicht is.
Wanneer treedt de Vechtsportautoriteit nou eens daadkrachtig op tegen dit soort uitwassen die escalaties op een Gala in de hand werken?
Wanneer treedt de Vechtsportautoriteit nou eens daadkrachtig op tegen dit soort uitwassen die escalaties op een Gala in de hand werken? Trainers moeten zich realiseren dat bij het organiseren van een Gala naast sportieve belangen ook financiële belangen op het spel staan. Vechtsportgala’s met een licht- en geluidsshow en grootbeeldscherm onderscheiden zich niet voor niets qua opzet van kleinschalige sporttoernooitjes zonder enig budget waar een afzegging misschien minder consequenties heeft. Een tegenstander op een commercieel Gala moet er gewoon op kunnen rekenen dat zijn of haar partij doorgaat. Al het andere werkt vreselijk demotiverend.
Ook aan de ring dragen de trainers een verantwoor-delijkheid; net als de vechters tussen de touwen. Hun gedrag aan en in de ring zijn bepalend voor de sfeer in de zaal. Indien een vechter of coach (trainer) openlijk de beslissingen van de scheidsrechter en/of jury gaat bekritiseren in woord of gebaar, dan zullen de suppor-ters zich geroepen voelen achter hun sportschool c.q. vechter te gaan staan. ‘Wij worden gepikt!’ is dan de gedachte terwijl zowel de vechter als diens hoek door ‘een eigen brilletje’ naar de wedstrijd kijken. Het leed is dan al geschied.
Het is leuk voor een vechter om een grote schare fans te hebben. Sterker nog, tegenwoordig is het zelfs haast een voorwaarde om een plekje in de matchmaking te krijgen. De promotor steekt financieel zijn nek uit en plaatst graag vechters die een positieve bijdrage leveren aan de kas. Logisch. Toch ligt hier de crux. Vechters die veel verkopen zijn in de basis zeer interessant, maar als zij niet selectief zijn aan wie zij de kaarten verkopen, of zij nemen vooraf geen maatregelen ter voorkoming van escalatie zoals het duidelijk wijzen op de consequenties die het voor hun sportschool of vechter kan hebben, dan werkt het averechts. Welke promotor stelt nog een vechter op die ‘een zooitje ongeregeld’ meeneemt naar een Gala met de kans dat het uit de hand gaat lopen? Daar zit niemand op te wachten en dat zijn die 100 kaarten en 10 VIP-tafels ook niet waard. Denk je dan nog werkelijk dat de promotor volgend jaar weer een vergunning krijgt?
Het wordt tijd dat iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt. Ten eerste de promotor die selectief moet zijn met wie hij uitnodigt op zijn Gala en moet er voor worden gezorgd dat er een gedegen veiligheidscontrole aan de deur is. Sportscholen met een bedenkelijke reputatie moet men gewoon niet langer uitnodigen. Daar moet eveneens een matchmaker rekening mee houden. Zijn die wel goed op de hoogte? Doen deze wel aan onderzoek en evaluatie? Daarnaast zijn er de trainers die de naam van hun sportschool uitdragen. Wie geven zij op? Heeft die vechter echt wel zin om te vechten of wil hij of zij alleen maar op de poster schitteren wat tof staat op zijn of haar instagram? Daar lijkt het vaak wel op. De trainer moet volledig voor zijn vechter in kunnen staan. Kan hij dat niet dan moet hij deze maar niet opgeven. Tevens moet de trainer het gewicht controleren en zorgen dat de vechter zich ter plekke niet misdraagt. Ook moet een trainer de-escalerend werken in verhitte situaties en juist geen olie op het vuur gooien door een eigen verhitte reactie en zeker niet het publiek opjutten wat je ook wel eens ziet.
De vechter moet zich realiseren dat zijn Kickbokscarrière mede afhankelijk is van zijn supporters. Als de vechters zijn supporters niet in de hand heeft kan dit tot een hele korte loopbaan in de ring leidden. Er zijn zelfs voorbeelden van super getalenteerde vechters die door het gedrag van hun supporters nergens meer uitgenodigd worden en een stille aftocht uit de sport hebben moeten maken. Een beetje verantwoordelijkheidsgevoel had dit kunnen voorkomen.
