‘Vroeger was alles beter’ wordt wel eens weemoedig door ouderen gezegd. Dat dit natuurlijk lang niet altijd opgaat weet men heus wel, maar als het gaat over het samenstellen van wedstrijden voor vechtsportevenementen, of kort gezegd; de matchmaking, zou deze stelling wel eens heel goed kunnen kloppen. Tegenwoordig bepalen de vechters aan de hand van instagram en google tegen wie men wel of niet in de ring wil staan. Termen als ‘poster-boys’ en ‘instagram vechters’ hebben hun intrede gedaan. Flink laten zien hoe hard je traint en dubbel gespierd op poster met je foto, maar als de wedstrijd in zicht is geeft men plotseling niet meer thuis. De trainers lijken al lang niet meer de baas in de sportschool. Bang om hun lidmaatschapsgeld betalende “vechters” te verliezen. De oudere generatie zal beamen dat dit bij trainers als Jan Plas, Johan Vos en Thom Harinck volstrekt ondenkbaar was. Het was een eer om op een gala te mogen vechten en kwam vooral niet met smoesjes. Je haalde het niet eens in je hoofd. Het matchmaken tegenwoordig is een ramp geworden!
“Jij hebt een wedstrijd volgende week zondag”. Het werd gewoon medegedeeld. Je moest er staan en tegen wie? Dat was helemaal niet aan de orde. De trainer vond dat je er klaar voor was en de tegenstander was van hetzelfde gewicht en zelfde vechtklasse. Wij praten nu over de jaren 80 en 90. De trainers waren de baas en als vechter durfde je het niet in je hoofd te halen om ‘nee’ te zeggen, laat staan om je later af te melden. Vechten met een kleine blessure was heel gewoon. Geen denken aan om af te zeggen. De eer van je sportschool verdedigen op een mooi gala, dat was toch het mooiste wat er was?
Helaas is dit verleden tijd. De Kickboksscholen zijn als paddenstoelen uit de grond geschoten. Zoals in de vorige editie van FNM te lezen was in de column ‘Vechtsport & Recht’ mag iedereen zich Kickbokstrainer noemen. Daar is dapper gebruik van gemaakt, met als gevolg een enorme wildgroei van sportscholen waar de leraren niet meer de dienst uit lijken te maken. Vechters worden opgegeven voor Gala’s en net zo gemakkelijk er weer afgehaald. Matchmakers die verantwoordelijk zijn voor het programma worden er zo langzamerhand knettergek van. Op wie kun je nog bouwen? Met welke sportschool kun je nog zaken doen? De ‘zwarte lijsten’ van scholen en vechters worden bij alle promotors steeds langer.
De Vechtsportautoriteit heeft dit etterende gezwel in de Kickbokssport gelukkig tot een van zijn prioriteiten gemaakt. Bonden kunnen tegenwoordig melding maken van onbetrouwbare sportscholen en vechters die op schandelijke wijze hun afspraken schenden. Om een voorbeeld te noemen. Onlangs kwam een vechter doodleuk ruim 4kg te zwaar op de weging van een Gala. Let op, het was de weging een dag voor het gevecht, dus ik laat het aan jullie inschatting over hoe zwaar hij op de wedstrijddag gewogen zou hebben. De vechter weigerde om af te vallen. ‘Het ging immers om een paar kilootjes, wat een gezeur allemaal’. Zou hij ook zo gereageerd hebben als zijn tegenstander 4 kg zwaarder was geweest? Vast niet! Zijn tegenstander was in elk geval wel keurig op gewicht. Mogelijk een week lang moeite voor gedaan, maar dat interesseerde zijn tegenstander niet. “Dan vecht ik toch niet’, was zijn commentaar, waarna zijn ‘fans’ ook nog eens de tegenstander die netjes op gewicht was via social media ging uitmaken voor lafaard. De wereld op zijn kop!
In zo’n situatie staat de promotor met de rug tegen de muur. Hoe ga je aan 45 toeschouwers die een kaartje hebben gekocht vertellen dat de tegenstander geen zin meer heeft om te vechten omdat hij niet wil afvallen? Dit is een voedingsbodem voor een mogelijke escalatie op het Gala. De promotor in kwestie heeft de zaak aanhangig gemaakt bij de VA die een schorsing van 6 maanden heeft opgelegd, waarvan 3 maanden voorwaardelijk. Een typisch voorbeeld van ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden’. De vechter zal van de sanctie niet van geschrokken zijn. Wat zijn nou 3 maanden? Zo actief zijn de meeste vechters toch al niet. Met dergelijke schorsingen los je dit soort problemen niet op. De rotte appels moeten uit de mand en daar horen fikse straffen bij als afschrikmiddel.
Het wordt tijd dat er harder wordt opgetreden tegen vechters die lak hebben aan een gewichtsafspraak en helemaal aan vechters die ter elfder uren hun partij afzeggen. Men lijkt zich er niet van bewust, of heeft er gewoon maling aan, dat de matchmaking de kurk is waar een evenement op drijft. De laatste jaren lijkt het of het alleen maar erger wordt. Ergernis uit zich in irritaties en irritaties tot escalaties. Treed nou eens keihard op tegen dit soort individuen die zichzelf prachtig weten te promoten op hun social media kanalen maar alleen in de ring durven te stappen als ze 80% kans hebben om te winnen.
Matchmakers hebben momenteel haast een onmogelijke taak gekregen. Als de vechter van de sportschool niet een grote kans heeft om te winnen wordt de partij niet aangenomen. Wedstrijden met een ‘fifty-fifty’ winstkans lijken verleden tijd te zijn. Verlies wordt ervaren als een verschrikkelijke nederlaag en als een schande voor de sportschool. Niemand hoeft tegen zijn zin de ring in geduwd te worden, maar geef hem of haar dan ook niet op! Bespaar de matchmaker een hoop stress en gezeur. Het wordt tijd dat de trainers weer de baas zijn en dat de gretigheid om te vechten weer terugkomt. Dat vechters een risico durven te nemen tegen een goede tegenstander. Dat dit juist een uitdaging is, zoals dat was in het tijdperk Jan Plas, Thom Harinck en Johan Vos. De oudere Kickboksers weten waar ik over praat. Hopelijk is de nieuwe generatie nog niet helemaal verloren, anders ziet het er somber uit voor het wedstrijdkickboksen in Nederland.
