Het is al weer lang geleden dat vechters door hun trainer werden uitgekozen om een wedstrijd te vechten. Tegen wie? Daar maalde men niet om. Het feit dat je een partij mocht vechten was het belangrijkste. De trainer bepaalde en daar had men alle vertrouwen in. Het was een eer! Gewoon zorgen dat je op gewicht was en knokken maar. De strijd was misschien nog wel belangrijker dan de winst. Al werd je geen winnaar dan kon je toch als held uit de ring stappen. Verlies werd geaccepteerd als je je stinkende best had gedaan. Tegenwoordig is het alleen maar de winst die telt. Social media kijkt immers mee en dan kan iedereen zien dat je verloren hebt. Dus nemen we het zekere voor het onzekere en wordt een partij alleen aangenomen als de winstkans op papier veel groter is dan de kans om te verliezen. Liefst 80%! Gelijkwaardige match? Hmm daar moet men goed over nadenken. Nemen we dat risico? Het zal de tijdsgeest wel zijn, maar hoe zouden ‘old school trainers’ als Cor Hemmers, Chris Dolman, Thom Harinck en Johan Vos hier tegenaan kijken?
Als je spreekt met wedstrijdkickboksers uit de jaren 80 en 90 komt het altijd op hetzelfde neer. De trainer bepaalde en het werd als een eer beschouwd om uit naam van de sportschool een wedstrijd te vechten op een gala. Vooral niet zeuren tegen wie en zeker niet over een paar kilo verschil of een wat meer ervaren tegenstander gaan mekkeren. Dat laatste werd juist gezien als een uitdaging. Graag dus! De trainers waren duidelijk de baas. In het opiniestuk in FNM 21 heb ik al eerder de noodklok geluid over het matchmaken maar het wordt met de dag gekker. Met de invoering van het VA-paspoort leek er een oplossing te komen. De wedstrijdresultaten werden immers centraal geregistreerd. Maar gebeurt dat consequent en volledig? Nee, helaas niet. Controleren de matchmakers ook daadwerkelijk de ervaring van de vechters die zij plaatsen of gaan zij te veel af op de gekleurde woorden van een trainer? Helaas wel. Het credo: ‘Een leugentje om bestwil’ viert hoogtij in de vechtsportwereld!
Het feit dat Kickboksen mainstream is geworden is natuurlijk mooi. De sport wordt al lang niet meer uitsluitend beoefend door mensen uit de zelfkant van de samenleving. Maar deze groei kent ook een keerzijde. Door het enorme aanbod van verschillende bonden en wedstrijden hangt de sport als los zand aan elkaar. Daarbij komt ook dat social media zoals Google, Facebook, Instagram en YouTube alles bloot geeft. De vechters zijn zelf matchmaker geworden en het risico op een verliespartij wordt zoveel mogelijk uitgesloten. Want tja, verlies lijkt tegenwoordig een doodzonde. Dat de tegenstander misschien een hele goede vechter was en dat de partij als een geweldige graadmeter van het eigen kunnen kon worden gezien doet niet meer ter zake. Vroeger was het gezegde: je leert meer van 1 verliespartij dan van 10 winstpartijen. Tegenwoordig krijg je steeds meer de indruk dat het deze vechters meer gaat om hun sociale media profiel en het samenstellen van een kort hoogtepunten filmpje voor dit profiel dan om te proberen een werkelijk goede kickbokser te worden.
De trend is dan ook dat vechters vaak hun tegenstander uitkiezen. Sterke vechters worden het liefst vermeden. Als uit research (lees: Google en YouTube) blijkt dat de geplande tegenstander toch wel een risico zou kunnen zijn is een blessure altijd je beste vriend. Afzeggingen op het laatste moment is een probleem dat ik al meerdere keren in FNM heb aangekaart. Het zijn vaak niet de blessures, maar het is de toenemende plankenkoorts die de grondslag is voor een afzegging. De logische spanning die bij een wedstrijd hoort wordt vaak verkeerd geïnterpreteerd als zijnde ‘ziek zijn’.
De matchmakers hebben een verantwoordelijke taak bij het tot stand komen van een wedstrijdprogramma. Toch blijft de bond in kwestie hoofdverantwoordelijk. Er zijn bonden die roepen dat zij alle wedstrijden vooraf op gelijkwaardigheid controleren. Een prachtig verhaal voor de bühne maar volstrekt bezijden de waarheid. Zeker op een gala met 64 wedstrijden? Ga mij niet vertellen dat daags vooraf het gala er iemand is die 128 vechters scant. Zo kreeg ik te horen van een trainer dat zijn vechtertje met ‘0-0-0’ opgegeven heeft gestaan tegen een jongetje met 27 (!) jeugdpartijen. Uiteraard kwam dit pas achteraf aan het licht. Vechtertje 0-0-0 kreeg natuurlijk een enorm pak slaag en zal niet zo snel meer te porren zijn voor een wedstrijd. Het commentaar van de andere trainer was dat zijn jongetje al heel lang niet gevochten had. Zo lust ik er nog wel een paar, maar waar was in deze de matchmaker en de bond die pretenderen alles zo goed te controleren? Helaas is dit geen incident.
Winst! Daar gaat het om. Het is het enige dat tegenwoordig telt. Trainers en vechters zijn tegenwoordig meer tevreden als een tegenstander volledig wordt overklast en de partij al na 1 minuut wordt gestaakt dan dat er serieuze tegenstand wordt geboden. Dat zij 200km hebben moeten rijden voor een flutpartij maakt niet uit. Die belt gaat mee naar huis. Die belt? Nog zo’n giller die de geloofwaardigheid van het Kickboksen voor schut zet. Jeugdvechters die al na een paar wedstrijden ‘Nederlands kampioen’ zijn en sterker nog, soms ‘Europees kampioen’. B-vechters die zich Europees kampioen mogen noemen, kan het nog gekker? De vechters, ook de trainers, worden gek gemaakt met een belt die te winnen valt. Dat deze belt helemaal niks voorstelt maakt niet uit. Het is toch weer een belt.
En dan vinden wij het gek dat de media hier lacherig naar kijkt en het Kickboksen als topsport niet serieus neemt. Een beetje zelfreflectie vanuit de sector zou geen kwaad kunnen. De plannen voor één grote vechtsportbond nemen serieuze vormen aan. Een goede ontwikkeling, maar er moet nog heel wat water door de Rijn stromen wil de mentaliteit gaan veranderen. Een factor waar ook één grote vechtsp
