Dat de samenleving aan het verharden is mag een understatement worden genoemd. De lontjes van de mensen worden steeds korter; als er al sprake is van een lontje überhaupt. Het begrip ‘even tot 10 tellen’ is er al lang niet meer bij en discussies ontaarden vaak in ordinaire scheldpartijen. In de supermarkt, op de parkeerplaats, in de file, op het voetbalveld en in toenemende mate ook bij vechtsportevenementen. Dat was vroeger toch echt anders. De verhuftering heeft ook de vechtsporten bereikt, de sporttak waar discipline en fatsoensnormen altijd hoog in het vaandel stonden. Het is tijd om deze opmars resoluut een halt toe te roepen.
Voorafgaande aan de trainingen houden veel vechters zich aan de dojo etiquette die vaak op een prominen-te plaats in de sportschool hangen. Respect, fatsoen en discipline zijn de eeuwenoude gedragsregels binnen alle Martial Arts disciplines waar iedereen zich aan dient te houden. Een ceremoniële groetceremonie vooraf-gaande aan de les met een stukje meditatie dienen het belang van de dojo-etiquette te onderschrijven. De hi-erarchische verhoudingen binnen de sportschool zorgen voor een klimaat waarin de vechtsporters zich thuis voe-len. Maar eenmaal bij de wedstrijden, waar winst en ver-lies dicht bij elkaar liggen lijken de fatsoensnormen vaak weer snel te worden vergeten. Het is een trend waar ik in dit opiniestuk aandacht voor wil vragen.
Deelnemers aan Kickbokswedstrijden moeten zich ter-dege realiseren dat het Kickboksen een jurysport is. In-dien een vechter wil deelnemen aan wedstrijden moet hij of zij zich committeren aan de geldende regels en aan het feit dat er een jury is die onbevooroordeeld de wedstrijden moet beoordelen. Het Kickboksen heeft ten opzichte van andere jurysporten nog het voordeel dat de vechter een deel zelf in de hand heeft. Hij of zij kan een jurybeoordeling voorkomen door overduidelijk de tegenstander uit te schakelen door middel van een tech-nisch knock-out of een volle knock-out. Dan is er geen enkele discussie mogelijk.
In de praktijk blijkt dat vaak moeilijker dan gehoopt. De matchmaker heeft tot taak een eerlijke, gelijkwaardige en evenwichtige wedstrijd neer te zetten waarbij de kan-sen op winst 50-50 zijn of 60-40. Bij een 70-30 kans in procenten is er al sprake van een mogelijke mismatch en heeft de matchmaker eigenlijk zijn werk niet goed ge-daan. Soms gaan vechters en trainers akkoord met 30% kans omdat iedereen weet dat niets zo verrassend kan zijn als een Kickbokswedstrijd. So far so good!
Maar indien er geen TKO of KO is gevallen moet de jury een oordeel vellen. De mensen die deze taak hebben toebedeeld gekregen doen dit naar eer en geweten. Zij beoordelen dit vanuit hun perspectief en er zijn altijd (minimaal) 3 juryleden die onafhankelijk van elkaar met een uitslag komen. Het is jammer te constateren dat een toenemend aantal trainers/coaches en ook vechters de uitslagen openlijk ter discussie stellen, soms nog met verbaal geweld en taal die niet op een vechtsportga-la thuis hoort. Dit is een probleem dat hard aangepakt moet worden. Als men zich niet kan committeren aan het feit dat een jury (onafhankelijk) een oordeel velt dat wel eens in jouw nadeel kan uitpakken, dan moet je niet deelnemen. Of je moet de tegenstander tijdens de wed-strijd TKO of KO slaan. Het gezeur van trainers/coaches en vechters die de partij uitsluitend door hun eigen bril-letje zien is stuitend en zeer schadelijk voor de sport.
Bij wedstrijden waar de belangen groot zijn (financieel en/of gekoppeld aan een titel) zijn er fatsoenlijke manie-ren om in protest te gaan. Het ordinair staan schreeu-wen in of rond de ring moet zwaar bestraft worden met uitsluiting van wedstrijden voor een langere periode. Escalaties rond de ring zijn voer voor het meegekomen publiek en kunnen tot een massale vechtpartij in de zaal leiden. Probeer dan nog maar de volgende keer een vergunning voor een vechtsportgala bij die gemeente te verkrijgen. Kickboksen ligt sowieso al tijd al onder het vergrootglas bij de overheid.
Deelnemers aan kickbokswedstrijden moeten realiseren dat de beoordeling mensenwerk is en dat ook juryleden fouten kunnen maken. Dat is nou eenmaal in het systeem verankerd en soms zit het mee en soms zit het tegen. Zoals de Amerikanen zo mooi zeggen: ‘Sometimes you win, sometimes you learn’. Vaak wordt heel snel vergeten dat een beslissing ook wel eens in jouw voordeel is geval-len. Indien dit omgekeerd is gaat men moord en brand schreeuwen. Deze tendens die steeds vaker op gala’s waarneembaar is, moet stoppen. De trainers spelen daar een grote rol in en hebben een grote verantwoordelijk-heid. Men moet niet vergeten dat als een vechter zich misdraagt hij of zij de sportschool een slechte naam be-zorgt. Promotors zijn ook niet van gisteren. Waarom zou je een sportschool of een vechter/trainer met een kort lontje uitnodigen op je gala. Dan kies je toch liever voor een ander? Ook als die betreffende sportschool veel kaarten of tafels verkoopt. De schade die veroorzaakt kan worden bij een incident is vele malen groter dan die paar tafels of die stapel kaarten.
Om de sport schoon te houden moeten de bonden en de promotors direct aan de Vechtsportautoriteit door-geven als iemand zich heeft misdragen. Schuif het niet onder het tapijt, maar maak het aanhangig. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten en zachte heelmeesters maken nou eenmaal stinkende wonden.
